Stichting Aamaala Nepal ondersteunt incidenteel individuele personen. Om u een indruk te geven om wat voor ondersteuning het gaat, vertellen we hieronder het verhaal van Rama en Mana (niet hun echte namen).
Rama*
Rama is een alleenstaande vrouw van 39 met een zoon Kamal* van 14 jaar (klas 7). Haar man drinkt en heeft losse handjes. Ze heeft haar dorp verlaten met haar zoon en is verhuisd naar de stad om geld te verdienen voor de scholing van haar zoon. Ze wonen samen in een achtertuin van mensen in Kathmandu… een hutje van beton blokken en golfplaten. Rama is een harde werker. ’s Ochtends helpt ze de huisbaas en rond 1pm gaat ze met haar karretje richting Boudha, half uur lopen. Ze verkoopt geroosterde pinda’s, sojabonen, mais, kikkererwten etc. als snack. ’s Avonds rond 7-8pm keert ze terug naar haar onderkomen, koken voor hun beide en … slapen. Kamal doet het goed op school en helpt zijn moeder door ’s avonds het eten te koken.
De afgelopen jaren worden echter regelmatig straatvetkopers van de straat geplukt door overheids instanties. In Nepal zijn er regels en geen regels, lastig om na te leven. Zij hebben Rama al 2x haar fiets kar ingenomen. Voor haar is dit echter haar enige manier van overleven, dus ze heeft geen andere keus dan volhouden. Via omwegen gaat ze naar haar verkoopplek en laat in de avond keert ze terug om de pak kans te verkleinen. Op dagen dat er geruchten gaan dat er strenge controle is, blijft ze thuis. Er zijn tijden dat ze het echt niet redt en m.n. tijdens en na de Corona tijd. Stichting Aamaala heeft enkele male bijgedragen aan de schoolkosten van haar zoon en kosten voor voedsel.
Mana*
Mana heeft een tijd in een ‘Safe Home’ heeft gewoond (een soort van ‘blijf van mijn lijf huis’, opgezet door Marjo). Ze was in de steek gelaten door haar man terwijl zij zwanger was. Haar man ging als gastarbeider naar het buitenland en keerde niet meer terug. In haar eentje kon ze niet voor hun dochter zorgen en ze moest haar dochter achterlaten bij haar schoon familie. Dit resulteerde in serieuze mentale problemen. Haar droom was om naaister te worden. In de Safe Home heeft ze de mogelijkheid gekregen dit te leren. Inmiddels is ze weer samen met haar dochter en heeft ook Dhaka-weven onder de knie. Dit is een traditionele Nepali weefmethode. Haar zelfvertrouwen is gegroeid, zeker nu ze ook geld verdiend om in hun dagelijkse kosten te voorzien, zoals eten en huur. Haar medische benodigdheden en schoolkosten voor haar dochter is echter nog een uitdaging. In 2022 heeft haar dochter klas 10 met succes afgerond, mede door de hulp van Stichting Aamaala. Incidenteel helpt de stichting ook met de kosten voor medicijnen.